Lujzin otac nije mogao da se pomiri sa činjenicom da će se njegova ćerka udati za „seljačkog sina, oficira sa malom platom“, ali ljubav je pobedila. On je bio sin siromašnog srpskog zemljoradnika, ona bogata naslednica ugledne beogradske porodice. Jedna klupa u parku, knjiga na nemačkom jeziku i jedna jabuka bili su sasvim dovoljni za početak divne i velike ljubavi.
„Živojin Mišić i Lujza Krinker upoznali su se u jednom parku. On je sedeo na klupi, čitao knjigu na nemačkom jeziku, ona je prišla, i kažu, bila je, onako, poprilično zaintrigirana otkud to da jedan mlad čovek čita, pa još na nemačkom jeziku. On je objasnio da je pitomac Vojne akademije, da na taj način, vežba svoj nemački. Inače, Živojin Mišić je govorio nekoliko stranih jezika.
Po jednoj priči, Lujza mu je tada dala crvenu jabuku koju je imala kod sebe i to je bio prvi dar koji je Lujza Krinker dala Živojinu Mišiću. U nekim ljubavnim pismima koja je kasnije Živojin, tokom tri godine trajanja njihove veze, pisao Lujzi, oslovljavao je sa 'Lujzo, svejabuko moja'“, navodi Sanja Đaković, turistički vodič, autor ture „Ljubavna šetnja Beogradom“.
Ipak, pravo upoznavanje desilo se na balu oficira u aranđelovačkom Starom zdanju koje je izgradio Lujzin otac Fridrih. Iako su njeni roditelji negodovali, šesnaestogodišnja Lujza i Živojin nisu se odvajali jedno od drugog, celo veče su plesali.
Printscreen/RTS
„Vrativši se u Beograd, nastavili su da se viđaju i kažu da je Živojin Mišić naredne tri godine, u nekoliko navrata, odlazio kod porodice Krinker i molio za ruku, prosio Lujzu. Fridrih Krinker je govorio Lujzi da se ne vezuje za Živojina Mišića, da je on seljački sin, da su plate vojnih lica poprilično niske, da je posao vojnog lica takav da se stalno seli, ali kao najvažniji argument koji je davao svojoj kćeri bio je da je Živojin Mišić druge vere, pravoslavne, dok su Krinkerovi bili protestanti.
Ništa nije moglo zaustaviti Lujzu Krinker u njenoj nameri da se uda za Živojina Mišića. Otac je, na kraju, zapretio i da joj neće dati miraz, što je i učinjeno“, dodaje Đakovićeva.
Lujza, lišena nasledstva, i Živojin venčali su se 30. oktobra 1884. godine u beogradskoj Vaznesenjskoj crkvi. Imali su šestoro dece, često su se selili, živeli skromno, ponekad na ivici egzistencije, ali njihovu ljubav ništa nije moglo poremetiti, čak ni ratovi, kojih je na ovim prostorima, tada, bilo nekoliko, uključujući i Prvi svetski rat.
Vojvoda Živojin Mišić preminuo je na njenim rukama jednog januarskog jutra 1921. godine. Sahranjen je na Novom groblju, a spomenik koji se tu nalazi, rad je Đorđa Jovanovića.
„On je sam spomenik osmislio tako da imamo bistu Živojina Mišića, pored biste jednu figuru devojke koja simbolizuje Srbiju. Devojka u jednoj ruci ima zastavu koja je spuštena na dole, prema podu, opet simbolično – svu slavu, sve uspehe koje je vojvoda Živojin Mišić, jedan od najomiljenihih u našem narodu, za života osvojio i palminu granu koja se uzdiže iz lice, uz bistu Živojina Mišića. Znači, slavu koju on stiče u večnosti“, objašnjava Sanja Đaković.
Lujza je živela 35 godina posle smrti supruga. Doživela je, u tom periodu, da joj Nemci spale kuću, nakon čega prelazi u pravoslavnu veru. Doživela je i pogibiju tri sina i smrt jedanaestogodišnjeg unuka koji je nosio dedino ime, piše portal RTS.
Poslednje godine života provela je u Beogradu, u skromnoj sobici u ulici Kraljice Natalije. Da bi preživela, morala je da rasproda sve stvari, pa i one koje su pripadale velikom vojvodi. Ostao joj je samo džepni sat koji mu je poklonio kralj Aleksandar.
Ova izuzetno jaka žena koja je zbog ljubavi žrtvovala sve, odrekla se bogatstva, roditelja i vere, umrla je 1956. godine. Sahranjena je pored svog voljenog supruga.
Bonus video:
Možda vas zanima…
povezane vesti
