Disocijativni poremećaj ličnosti je kompleksno stanje koje može dovesti do problema u prepoznavanju sopstvenog identiteta, poteškoća sa pamćenjem, kao i povremenih epizoda gubitka svesti. Delimična amnezija ili zaboravljanje delova prošlosti mogu ukazivati na početne simptome ovog poremećaja.
Stručnjaci su takođe otkrili da osobe sa disocijativnim poremećajem ličnosti mogu biti sklonije izvršenju teških zločina.
Disocijativni poremećaj identiteta karakteriše prisustvo najmanje dve odvojene ličnosti, koje imaju različita osećanja i sećanja. Na primer, česte praznine u sećanju mogu ukazivati na postojanje nekoliko ličnosti koje nemaju međusobnu povezanost, prema portalu Ordinacija.hr.
Ovaj poremećaj obično počinje u ranom detinjstvu, ali se retko dijagnostikuje pre adolescencije. On je hroničan i ozbiljniji od drugih disocijativnih poremećaja, a potpun oporavak može biti izazovan.
Disocijativni poremećaj ličnosti je češći kod žena nego kod muškaraca, često se javlja istovremeno sa drugim dijagnozama, posebno depresijom, graničnim poremećajem ličnosti i somatizacijom.
Disocijativni poremećaj ličnosti često prati simptome kao što su glavobolje, zloupotreba psihoaktivnih supstanci, fobije, suicidalne ideje i oblici samopovređivanja. Međutim, slučajevi disocijativnog identiteta često se pogrešno opisuju u popularnim medijima kao šizofrene reakcije. Važno je napomenuti da rascep ličnosti u disocijativnom poremećaju razlikuje od rascepa između spoznaje i afekta koji je karakterističan za šizofreni poremećaj. Iako je poremećaj disocijativnog identiteta formalno priznat kao deo zvaničnog dijagnostičkog priručnika, njegovo postojanje se suprotstavlja duboko ukorenjenom uverenju da jedno telo može biti "nastanjeno" samo jednom osobom.
Važno je napomenuti da, iako je gubitak pamćenja karakterističan za disocijativni poremećaj ličnosti, ne treba ga mešati sa disocijativnom amnezijom.
Disocijativna amnezija je stanje u kojem osoba iznenada ne može da se seti svojih ličnih podataka, obično nakon nekog stresnog događaja. Ove praznine u pamćenju su previše velike da bi se jednostavno objasnile kao uobičajeno zaboravljanje. Najčešće se gubitak pamćenja odnosi na događaje koji su se desili tokom određenog vremenskog perioda nakon traumatičnog iskustva, kao što je smrt voljene osobe. Ponekad se amnezija može ograničiti samo na lične događaje tokom stresnog perioda, trajati neprekidno od traumatičnog događaja do trenutnog vremena, ili biti potpuna, obuhvatajući ceo život pacijenta.
Tokom perioda amnezije, ponašanje osobe obično ne pokazuje značajne promene, osim što zbog gubitka pamćenja može doći do određene dezorijentacije i besciljnog lutanja. U slučaju potpune amnezije, pacijent ne može prepoznati članove porodice i prijatelje, iako i dalje može da razgovara, čita i razmišlja. Verovatno će zadržati talente i prethodno stečena znanja o svetu i sposobnost snalaženja u njemu.
