U SAD je bilo zabranjeno "BITI RUŽAN": Pretile su im novčane kazne i deportacija iz grada, a za život ni PROSJAČENJEM nisu mogli da zarade

Zahvaljujući posebnim propisima, tada je bilo zabranjeno ako si ružan da se pojavljuješ na javnim mestima, a ljudi koji su bili prepoznati kao takvi su proterivani na periferije gradova i kažnjavani. Zakoni su bili usmereni na borbu protiv siromašnih i ... „zaštitu žena“.

Krajem devetnaestog veka u pojedinim gradovima i državama Sjedinjenih Država uvedeni su zakoni, po kojima su ljudi koji su smatrani ružnim, bolesnim, unakaženim, deformisanim, neuglednim i krajnje odvratnim, trebalo da nestanu iz javnog prostora, prenosi sajt „Zabavna planeta”.

Jedan od prvih zakona koji zabranjuje biti ružan stupio je na snagu dve godine nakon završetka Američkog građanskog rata, 1867. godine, u San Francisku. Iako je novi zakon trebalo da važi za sve društvene grupe, nije bila tajna da je prvenstveno usmeren na siromašne, uključujući prosjake i skitnice. Zanimljivo je da je zvanično cilj direktora bio da zaštite žene koje su smatrali tako delikatnim stvorenjima da bi kontakt sa ružnim ili "deformisanim" ljudima mogao biti štetan po njihovo zdravlje i život.

Zbog brige za žene, skitnice „deformisane” ružnoćom uklonjene su iz gradskih centara

Vođeni javnim dobrom, ružni prosjaci su takođe uklonjeni sa ulica u Čikagu. Godine 1881. Gradsko veće Čikaga napisalo je zakon protiv prosjaka koji su razotkrili svoje hendikepe kako bi podstakli ljude da im daju milostinju. Ljudi iz ove grupe morali su da se suoče sa kaznama u rasponu od 1 do 50 dolara i upućeni su u vladinu ustanovu Poorhouse u okrugu Kuk.

Džejms Pivi, autor zakona iz Čikaga, naredio je da veterani građanskog rata koji imaju ružne ožiljke ili su bili teško osakaćeni usled svojih povreda treba da budu isključeni iz zabrane. Nakon stupanja na snagu zakona o njemu su vođene opsežne rasprave koje su dovele do unošenja izmena i dopuna, uključujući sadržao detaljne definicije ružnoće. Nove odredbe su se pokazale diskriminatornijim od prvobitnih pretpostavki – prema njima, „fizički deformisanim“ ljudima je zabranjen rad, što ih je dodatno osiromašilo i onemogućilo promenu sudbine.

Zakoni koji zabranjuju da budu ružni ostavili su traga u životima hiljada ljudi koji su zbog nesposobnosti za rad bili prinuđeni da prose, što ih je dovelo u začarani krug. Takođe je bilo široko rasprostranjeno verovanje da su devet od 10 „deformisanih“ prosjaka lopovi i lažovi koji svojim izgledom iskorišćavaju građane koji poštuju zakon.

Industrijski radnici su po novim propisima otpušteni kao ružni, sve dok su mogli da nađu posao koji im omogućava da se izdržavaju. Pristup temi ružnoće u njenom najširem smislu, uključujući invaliditet u ovom kontekstu, počeo je da se menja u Sjedinjenim Državama tek posle Prvog svetskog rata, kada su neuki, slepi ili gluvi vojnici počeli da se vraćaju kućama. Promena osetljivosti bila je veoma očigledna, posebno u kontekstu borbe koju su godinama vodili veterani građanskog rata koji su želeli da primaju invalidske penzije.

Zakoni protiv "ružnih" nisu zvanično ukinuti u SAD do 1974. godine, a godinu dana kasnije proglašeni su dehumanizujućim.

BONUS VIDEO